Sunday, December 23, 2018

१३७.बाकसमा किताब

(लघुकथा)
बाकसमा किताब

सरण राई

चारैतिरबाट साेच्दा जीवनमा के पाइयाे ? के गुमाइयाे ? कुनै बेला मनमा प्रश्न उठनु स्वाभाविक हाे ।
जितेकाे भन्दा हारेकाे अनुभूतिले साहित्यतर्फ म धकेलिएँ । लेखेँ निबन्ध । छाप्ने रहरले चैन हरायाे । प्रकाशन सहकारी बनाएर २७जनासँग ५०००।- का दरले पैसा जम्मा गर्दा १२५०००।- जम्मा भयाे ।
पैसा जम्मा भएपछि सपना देखियाे लाखकाे । ५०००प्रति पुस्तक १००।- ले ५०००००।- । पाँचगुणा ...
९७०००।- रूपैयामा पाँच हजार प्रति पुस्तक छापियाे । छापेपछि पाे देखियाे पुस्तक संसारकाे झिलीमिली । विमाेचन भव्य गरियाे । पुस्तक नबिकेर थन्कियाे । मुसाले काटेर ढुट्टाे ।
पत्नीले िहउदमा सिरक डसना कम्बल राख्न किनेकाे ठूलाे टिनकाे बाकसमा मुसा धमिराबाट बचाउन सिरक डसना कम्बल झिकेर पुस्तकहरू राखियाे ।
पत्नीसँग भनाभन पनि भयाे । अन्तमा पाँच लाखकाे किताब जाेगाउन तिनले पनि सहमति जनाइन् । त्यतिबेलादेखि राखेकाेे किताबहरू अझै बाकसमा नै छन् ।
ती किताबहरूमा अरू किताबहरू पनि थपिदै गए । पत्नीकाे देहावसान पछि 'नाैरङ्गी' किताब पनि थपियाे ।
अब प्रश्न उठिरहेकाे छ बाकस कहिले खाली हाेला ? बाकसकाे किताब सम्पत्ति हाे कि हाेइन ? र, कहिलेसम्म राखिरहने ...
🔴
https://chhinaamakhu.blogspot.com/
२०७६।३।१४, धरान

नाैरङ्गी्

एक लघुकथाहरूकाे सङ्ग्रह

पुस्तक पढ्नुहुन अनुराेध छ 



Saturday, December 22, 2018

१३६.नं. बिनाकाे कार्यकर्ता


(माेबाइल लघुकथा= माेबाइलमा नै लेखिने र केही मिनटमा माेबाइलमा नै पढ्न सकिने र पढिने लघुकथा)
(माेबाइल लघुकथा)
नं. बिनाकाे कार्यकर्ता
सरण राई
सबै तिर नम्बर र तह हुन्छ ।
हेर्दा १ नम्बरकै पछिपछि हिँडिरहेकाे एउटै पङ्तिमा उभिएकाे ऊ । उसलाइ नं.१काे मान्छे सम्झेर १ नं.सँग काम परेकाेले मैले उसलाई काम फत्ते पार्ने जिम्मा दिएँ ।
उसले पनि काम सिध्द गर्न भगिरथ प्रयत्न थाल्याे ।
उसलाई पार्टीभित्र अाफ्नाे अाैकात, नं. , शक्ति र तह थाहा थिएन ।
१ नंं भेट्न उसले चारवटा तह पार गर्नु पर्थ्याे । २ नं. तह १नं.का नातेदार र बिश्वासी कमिसन दलालहरू, ३नं. तह पक्का १नं.ले पालेकाे पाेसेकाे खुखार जुकाजस्ता कार्यकर्ता नेताहरू, ४नं. तहमा भिजिलान्टेहरू र नामुद गुण्डाहरू र ५ नं.मा अन्ध समर्थकहरू सदैव शक्तिशाली १नं.ले केही फ्याकिदेला र खाउला भनि अन्धा भिखारीहरूजस्ताकाे झुण्ड ।
बिचरा उसले त पाँच नं. झुण्ड नै पार गर्न सकेन ।झुण्डले यता ठेल्छ उता ठेल्छ ।
चाैथाे तहसम्म पनि पुग्न नसकेकाे उसले बल्ल अाफ्नाे सम्झिरहेकाे त्याे सिध्दान्तहीन पार्टीमा अाफ्नाे हैसियत थाहा पायाे ।
त्याे पार्टी त पार्टी नभएर एउटा निकृष्ट स्वार्थी ग्याङ बाेस र याकुचाहरूकाे ग्याङ भइसकेकाे रहेछ ।
उसले त्यसताे ग्याङमा बसेर राजनैतिक उद्देश्य प्राप्ति हुँदैन भन्ने ज्ञान भएपछि त्यस पार्टीकाे साधारण सदस्य समेत सबै समितिबाट राजिनामा दिएर स्वतन्त्र भयाे ।
https://chhinaamakhu.blogspot.com/
२०७६।३।२३, धरान
मुन्धुम (मासिक)पूर्णाङ्क १७५ (पुष, २०७६)

नाैरङ्गी्

एक लघुकथाहरूकाे सङ्ग्रह

पुस्तक पढ्नुहुन अनुराेध छ ।
🏵️🌼🌻



Friday, December 21, 2018

१३४.कुकुर

(लघुकथा)
कुकुर

सरण राई

जब एक्लाे भइन्छ, बाल्यकालदेखिका पुराना र जीवनका विभिन्न कालखण्डका घटनाहरूका सम्झना हुन्छ र त्याे सम्झनासँग कुकुरहरूकाे सम्झना पनि गाँसिएर अाउछ ।
किरात लाेककथामा कुकुर मानिसकाे कान्छाे भाइ भएकाे कथा छ । हाेला र त नानीहरूकाे मिल्ने साथी कुकुर हुन्छ । म पनि चार वा पाच वर्षकाे हुँदा मेराे जन्म गाउँ छिनामखुमा मेराे मिल्ने एउटा निक्खुर कालाे काले नामकाे कुकुर थियाे । घरकाे रखवारी गर्नामा खप्पिस थियाे । नाैलाे मान्छेलाई घरमा ढिम्किन दिदैनथ्याे । अरूका लागि असाध्य छुच्चा थियाे । टाेक्न नै जाइलाग्थ्याे । कतिलाइ टाेकि पनि सकेकाे थियाे । त्यस्तै छुच्चा भएकाेले कसले हाे घाँटीमै काटेर घाइते बनायाे । मान्छेकाे पनि दबाइपानी नभएकाे त्याे जमानामा त्यही घाउले काले मर्याे । त्याे मर्दा हामी सबै परिवार शाेकाकुल भएका थियाेँ । त्याे कालेकाे झझल्काे अझै मेराे अाँखामा काेहीकाेही बेला अाइरहन्छ ।
अर्काे लक्की कुकुर बाेराबाँध मधेसमा अामाबुबाले पाल्नु भएकाे थियाे । अामाले तालिम दिएर खडा बस्ने भएकाे थियाे । मानिसहरूले खान थाले पछि खडा भएर खाने चिज नदिउन्जेल बसिरहन्थ्याे । खडा बस्ने त्यसकाे सीप त्यसका लागि पेट पाल्ने मेलाे भएकाे थियाे । त्याे सीपले त्यसलाई सबै केटाकेटीहरूले असाध्य मन पराउथे । त्याे चाहीँ बुढाे भएरै मर्याे । त्यसलाई खाल्डा खनेर मान्छेलाई जस्तै सम्मानसाथ गाडेका थियाैँ ।
अर्काे कुकुर मैले विवाह गरीसकेपछि धरानमा बस्दा पालेकाे टाइगर नामक कुकुर राम्रै थियाे । भनेकाे बुझ्थ्याे र मान्थ्याे । तर के भयाे कुन्नी एक दिन बाैलाएजस्ताे गरी भित्र बाहिर कुद्ने, मान्छेहरूलाइ खेद्ने गर्न थाल्याे । केटाकेटी वा अरू मान्छेलाइ टाेक्याे भने अनेक झमेला हुने । मैले नै अाग्लाेले हिर्काएर अाफ्नै कुकुर मारेँ । म अहिले पनि सम्झन्छु त्याे कुकुर बाैलाएकाे थियाे, थिएन टुङ्गाे नगरी नमारेका भए हुन्थ्याे ।
बेली बेलाइती कुकुर पनि खुब राम्राे थियाे । के भएर हाे ? केही दिन केही नखाएकाेले बिस्कुट चाहीँ खान्छ कि भनेर दिएँ । पुच्छर हल्लाएर कृतज्ञता ज्ञापन गर्याे र त्याे बिस्कुट लगेर जमिनमुनि पुरेर राख्याे । त्याे खान नसकेर नै मर्याे । पछि पाे थाहा पाएँ घाँटि सुनिएर खानै नसक्ने भएकाे रहेछ । विचराले मन पर्ने बिस्कुट निकाे भएर पछि खान जमिनमुनि लुकाएकाे थियाे तर खान पाएन ,। जीवनकाे नियती ..
अब अन्तमा हुन्ची कुकुरकाे बारेमा पनि बताइ हालाैँ । पत्नी र म बिहानै डायलाइसिस गर्न बिराटनगर जाने गर्थ्याे , बसपार्कसम्म हामीलाई पुराउन सधैं जान्थ्याे । बसमा पनि चढ्न खाेज्थ्याे । अरूले कराए पछि अाेर्लन्थ्याे । एक पटक डायलाइसिस सकेर घर अाउदा नातिनीले भनि-- 'हुन्ची कुकुर निकै छठ्पटिएर मर्याे, विष खाएकाे थियाे कि ... '
मरी त गयाे । माया लागेर के गर्ने ? पशु हाेस् वा मान्छे । मरिसकेपछि गर्नै पाे के सकिन्छ र... फगत चुकचुकाउनु सिवाय ...
🔴

https://chhinaamakhu.blogspot.com/2018/12/blog-post_72.html
२०७५ चैत ५, धरान





१३२.साङ्लो

(लघुकथा)
साङ्लो

सरण राई

कुकुरलाई प्याराे गरेर पालिएकाे थियाे । भेडाहरूकाे रखवारी गर्नकाे साटाे माेटाएकाे कुकुर सन्किएर अाफू सिंह भएकाे भ्रममा परेर ब्वासा जस्ताे भयाे । भेडाहरू मार्न थाल्यो ।
सिंहजस्ताे गर्जन खाेज्याे ।
"तिमीलाई सुनकाे सिक्री लगाई दिएर जङ्गलकाे राजा बनाउँछाैँ" फटाहाहरूले भने । कुकुर खुशीले सिंहझैँ गर्जन खाेज्याे ।
कुकुर कुकुरै हाे गर्जन नसकेर भुक्याे । बेस्सरी भुकेर भुस्याहा भयाे । उसलाई पाल्नेहरूले पनि कुट्दै त्यसलाई गाेठबाटै लखेटे ।
कुकुर सुनकाे साङ्लोकाे लागि घरकाे न घाटकाे भयाे ।
 ***
२०७५।८।१७,सुमेरू अस्पताल

********
 रिता बान्तवा राई , शिव बान्तावा  , रेवती रमण राई, श्रीशीशा राई ,   म  निर्मला राई  र स्व. पत्नी लक्ष्मी राई (पाथिभरामा )

Sunday, December 2, 2018

१३१.हुर्मत

(लघुकथा)
हुर्मत

सरण राई

सरकारी ठूला मान्छे भएपछि सरकारी सुबिधाले गर्दा जाडाे, गर्मी, दुखकाे अनुभूति नभएकाे चार वर्ष भइसकेकाे छ । लाग्न थालेकाे छ देशमा सब मानिसहरूकाे जन्म र जीवन उनकै सुखबृध्दीका लागि हुन् र तिनीहरू उनका दास हुन् । उनले सरकारी ठूला मान्छे हुनुभन्दा अगाडि भाेगेका जाडाे, गर्मी, राेग, शाेक, दुख, पीडा सब बिर्सेका छन् । गरिब दु:खिहरूकाे लागि अाफूले बाँढेकाे सपना पनि भुसुक्कै बिर्सेका छन् । अतुलनिय सर्वाधिक सुखसयल उपभाेग गरिरहेका छन् । इन्द्रकाे स्वर्गका अानन्द लिइरहेका उनी जाडाेले थरथर कामिरहेका गरिब,राेगले पिडीत राेगी, भ्रषटाचारले पिल्सिएकाे जनता र अविकसित अर्थव्यवस्थाकाे हुर्मत लिन कराेडाैकाे बुलेटप्रुफ गाडिमा हिड्छन् । अहङ्कारकाे शिखरमा छन् । अाफ्नाे पनि मृत्यु हुन्छ भन्ने बिर्सेका छन् । जनता र देशका भलाे हुने राम्राे काम नगर्ने कसमै खाएका छन् । जाडाे, गर्मी, राेग, शाेक, दुख र सांसारिक पीडाकाे अस्तित्व अनुभूति गर्न छाडेका छन् ।
सरकारी सुबिधाले सरकारी मान्छेलाई विवेकहीन बनाउन सक्तो रहेछ । राेग, शाेक, दुख र सांसारिक पीडाकाे अस्तित्व अनुभूति गर्न छाडेका छन् । अतुलनिय सर्वाधिक सुखसयल भाेगिरहेका सरकारी ठूला मान्छे अट्टहास गर्छन्-- समृध्दि अाइसकेकाे छ ।
समृध्दिकाे हुर्मत ....
गरिब, दु:खि, राेगी, शाेषित, पीडित, निमुखा जनताकाे हदै सम्म हुर्मत लिन सफल सरकारी ठूला मान्छेलाई जनताहरू टाढाबाटै भए पनि थुकेर धृणा खनाउँछन्। दिन गनिरहेका छन्-- सरकारी तानासाहकाे अन्तकाे । फेरि पनि प्रतीक्षारत छन् समृध्दिकाे ...

🔴
https://chhinaamakhu.blogspot.com/

२०७५ मङ्सिर १७, विशालचाेक