१३४.कुकुर

(लघुकथा)
कुकुर

सरण राई

जब एक्लाे भइन्छ, बाल्यकालदेखिका पुराना र जीवनका विभिन्न कालखण्डका घटनाहरूका सम्झना हुन्छ र त्याे सम्झनासँग कुकुरहरूकाे सम्झना पनि गाँसिएर अाउछ ।
किरात लाेककथामा कुकुर मानिसकाे कान्छाे भाइ भएकाे कथा छ । हाेला र त नानीहरूकाे मिल्ने साथी कुकुर हुन्छ । म पनि चार वा पाच वर्षकाे हुँदा मेराे जन्म गाउँ छिनामखुमा मेराे मिल्ने एउटा निक्खुर कालाे काले नामकाे कुकुर थियाे । घरकाे रखवारी गर्नामा खप्पिस थियाे । नाैलाे मान्छेलाई घरमा ढिम्किन दिदैनथ्याे । अरूका लागि असाध्य छुच्चा थियाे । टाेक्न नै जाइलाग्थ्याे । कतिलाइ टाेकि पनि सकेकाे थियाे । त्यस्तै छुच्चा भएकाेले कसले हाे घाँटीमै काटेर घाइते बनायाे । मान्छेकाे पनि दबाइपानी नभएकाे त्याे जमानामा त्यही घाउले काले मर्याे । त्याे मर्दा हामी सबै परिवार शाेकाकुल भएका थियाेँ । त्याे कालेकाे झझल्काे अझै मेराे अाँखामा काेहीकाेही बेला अाइरहन्छ ।
अर्काे लक्की कुकुर बाेराबाँध मधेसमा अामाबुबाले पाल्नु भएकाे थियाे । अामाले तालिम दिएर खडा बस्ने भएकाे थियाे । मानिसहरूले खान थाले पछि खडा भएर खाने चिज नदिउन्जेल बसिरहन्थ्याे । खडा बस्ने त्यसकाे सीप त्यसका लागि पेट पाल्ने मेलाे भएकाे थियाे । त्याे सीपले त्यसलाई सबै केटाकेटीहरूले असाध्य मन पराउथे । त्याे चाहीँ बुढाे भएरै मर्याे । त्यसलाई खाल्डा खनेर मान्छेलाई जस्तै सम्मानसाथ गाडेका थियाैँ ।
अर्काे कुकुर मैले विवाह गरीसकेपछि धरानमा बस्दा पालेकाे टाइगर नामक कुकुर राम्रै थियाे । भनेकाे बुझ्थ्याे र मान्थ्याे । तर के भयाे कुन्नी एक दिन बाैलाएजस्ताे गरी भित्र बाहिर कुद्ने, मान्छेहरूलाइ खेद्ने गर्न थाल्याे । केटाकेटी वा अरू मान्छेलाइ टाेक्याे भने अनेक झमेला हुने । मैले नै अाग्लाेले हिर्काएर अाफ्नै कुकुर मारेँ । म अहिले पनि सम्झन्छु त्याे कुकुर बाैलाएकाे थियाे, थिएन टुङ्गाे नगरी नमारेका भए हुन्थ्याे ।
बेली बेलाइती कुकुर पनि खुब राम्राे थियाे । के भएर हाे ? केही दिन केही नखाएकाेले बिस्कुट चाहीँ खान्छ कि भनेर दिएँ । पुच्छर हल्लाएर कृतज्ञता ज्ञापन गर्याे र त्याे बिस्कुट लगेर जमिनमुनि पुरेर राख्याे । त्याे खान नसकेर नै मर्याे । पछि पाे थाहा पाएँ घाँटि सुनिएर खानै नसक्ने भएकाे रहेछ । विचराले मन पर्ने बिस्कुट निकाे भएर पछि खान जमिनमुनि लुकाएकाे थियाे तर खान पाएन ,। जीवनकाे नियती ..
अब अन्तमा हुन्ची कुकुरकाे बारेमा पनि बताइ हालाैँ । पत्नी र म बिहानै डायलाइसिस गर्न बिराटनगर जाने गर्थ्याे , बसपार्कसम्म हामीलाई पुराउन सधैं जान्थ्याे । बसमा पनि चढ्न खाेज्थ्याे । अरूले कराए पछि अाेर्लन्थ्याे । एक पटक डायलाइसिस सकेर घर अाउदा नातिनीले भनि-- 'हुन्ची कुकुर निकै छठ्पटिएर मर्याे, विष खाएकाे थियाे कि ... '
मरी त गयाे । माया लागेर के गर्ने ? पशु हाेस् वा मान्छे । मरिसकेपछि गर्नै पाे के सकिन्छ र... फगत चुकचुकाउनु सिवाय ...
🔴

https://chhinaamakhu.blogspot.com/2018/12/blog-post_72.html
२०७५ चैत ५, धरान