१३१.हुर्मत

(लघुकथा)
हुर्मत

सरण राई

सरकारी ठूला मान्छे भएपछि सरकारी सुबिधाले गर्दा जाडाे, गर्मी, दुखकाे अनुभूति नभएकाे चार वर्ष भइसकेकाे छ । लाग्न थालेकाे छ देशमा सब मानिसहरूकाे जन्म र जीवन उनकै सुखबृध्दीका लागि हुन् र तिनीहरू उनका दास हुन् । उनले सरकारी ठूला मान्छे हुनुभन्दा अगाडि भाेगेका जाडाे, गर्मी, राेग, शाेक, दुख, पीडा सब बिर्सेका छन् । गरिब दु:खिहरूकाे लागि अाफूले बाँढेकाे सपना पनि भुसुक्कै बिर्सेका छन् । अतुलनिय सर्वाधिक सुखसयल उपभाेग गरिरहेका छन् । इन्द्रकाे स्वर्गका अानन्द लिइरहेका उनी जाडाेले थरथर कामिरहेका गरिब,राेगले पिडीत राेगी, भ्रषटाचारले पिल्सिएकाे जनता र अविकसित अर्थव्यवस्थाकाे हुर्मत लिन कराेडाैकाे बुलेटप्रुफ गाडिमा हिड्छन् । अहङ्कारकाे शिखरमा छन् । अाफ्नाे पनि मृत्यु हुन्छ भन्ने बिर्सेका छन् । जनता र देशका भलाे हुने राम्राे काम नगर्ने कसमै खाएका छन् । जाडाे, गर्मी, राेग, शाेक, दुख र सांसारिक पीडाकाे अस्तित्व अनुभूति गर्न छाडेका छन् ।
सरकारी सुबिधाले सरकारी मान्छेलाई विवेकहीन बनाउन सक्तो रहेछ । राेग, शाेक, दुख र सांसारिक पीडाकाे अस्तित्व अनुभूति गर्न छाडेका छन् । अतुलनिय सर्वाधिक सुखसयल भाेगिरहेका सरकारी ठूला मान्छे अट्टहास गर्छन्-- समृध्दि अाइसकेकाे छ ।
समृध्दिकाे हुर्मत ....
गरिब, दु:खि, राेगी, शाेषित, पीडित, निमुखा जनताकाे हदै सम्म हुर्मत लिन सफल सरकारी ठूला मान्छेलाई जनताहरू टाढाबाटै भए पनि थुकेर धृणा खनाउँछन्। दिन गनिरहेका छन्-- सरकारी तानासाहकाे अन्तकाे । फेरि पनि प्रतीक्षारत छन् समृध्दिकाे ...

🔴
https://chhinaamakhu.blogspot.com/

२०७५ मङ्सिर १७, विशालचाेक
AdELA‏Verified account @adelamusic 4h