अवस्थिति

 

(लघुकथा)

अवस्थिति 

 

 

सरण राई

 

 

झण्डै मरेकाे !

दिउँसाे बुहारीले चिया दिएर आफ्नाे काेठातिर गईहाली । चिया खाँदै माेबाईल हेर्न थालेँ । चिसाे हुन थालेकाे चिया स्वाट्ट पारेकाे । सासै फेर्न नसक्ने गरि सर्किएँ । जाेड जाेडले खाेक्दा घाेप्टिएर टेबुलमा ठाेक्किदा तीनचार चम्ची चिया मुखबाट चुहिए पछि अलिक सास फेर्न सकेँ तर अझै घ्यारघ्यार उउउ आवाज आउन थाल्याे । जाेड जाेडले खाेकी चलेकाे चलेकै छ । राम्ररी सास फेर्न सकेकाे छैन । सास राेकिएर मरिन्छ जस्ताे भईसक्याे । खाेकी चलिरहेकैकै थियाे । बल गरेर जाेडजाेडले खाेकेँ पछि केही बेरमा ठीक भएँ । ठीक नभएकाे भए त कसैले थाहा नपाई गईसक्थे !

झण्डै मरेकाे, मान्छे त यसरी पाे एक्लाे हुँदा मद्दत नपाई मर्दाे रहेछ ।

एउटा पाठ सिकेँ खाँदा अर्थाेक केही नगर्नु नसाेच्नु । मरेकाे भए पनि के भएर मरेँ अरुलाई थाहै हुँदैनथ्याे । जीवन कति अनिश्चित !

ठीक भएपछि कसैलाई भनिनँ । भन्नै पनि किन पर्याे र । बजारतिर ओखति किन्द‌ै एक फन्का मारेर फर्केँ ।

ठुलाे नातिनी र सानाे नाति मेराे काेठामा माेबाइलमा के के हेरिरहेका हुन्छन् । म आईपुग्नासाथ दुवैजना काेठा छाेडेर जान्छन् ।

जेनरेसन ग्याप । रुचि र हाम्राे अवस्थिति मिल्दैन ।

काेठामा प्रायजस्ताे म एक्लै हुन्छु । मलाई लाग्न थालेकाे छ परिवारमा मेराे प्रयाेजन र भूमिका के ? फाल्तु हुन थाले कि ! एक्लै भईरहने म कतिबेला खुसुक्कै जान सक्छु । दु:ख नपाई जान पाउँ - चाहन्छु । तर आफ्नाे वशमा छैन ।

म गईसके पछि भने मैले ओगटेर छाेडेकाे खाली काेठामा मेरा नातिनातिनाहरू भेला भएर माेबाइल हेर्ने ,गफ गर्ने गरिरहेका दृश्यहरू मेराे कल्पनामा झल्कन्छ । तर त्याे म कहाँ देख्न पाउछु र !

२०७७ फागुन ७