बहकिने पापी मन

 

(लघुकथा)

बहकिने पापी मन

 

सरण राई

 

उमेरले डाँडा काट्न थालेपछि चाहिदाेभन्दा नचाहिदाे नै मनभित्र बढि तुलबुल हुन्छ कि ...

भविष्य सकिन लागेकाे हुन्छ र अवसान जजिक हुन थालेकाे अनुभूति चर्काे भएपछि आफ्नै मृत्युको कल्पना आउँन थाल्दाे रहेछ कि ...

म मर्दा काे बढि राेला ?

सबैभन्दा बढि रुन सक्ने बुढि त मास छर्न गई सकि ।

छाेराहरू ?

बुहारीहरू ?

दाजु भाइ पनि आफ्नाे त छैन । भएपनि दाजुभाइकाे खाेक्राे रुवाइ हुँदाे हाे ।

दिदी बहिनीहरू -- केही हदसम्म रुन्छन् हाेला ।

नातिनातिनीहरू -- अरू राेएभने रुन साथ देलान् ।

इष्टमित्र नरनाताहरूले रुनै किन पराे र !

यसरी हेर्दा त साँच्चै रुनेहरू त म काेही देख्दिनँ ।

म मरेपछि मेरा सन्तानजस्त‌ा मैले लेखेका किताबहरू राेलान् ।ती त अहिले म जिउँदै हुँदा पनि कुनामा थन्किएर पाठककाे हातमा पुग्न नपाएर राेईरहेकै छन् नि ! कसैले नपढ्ने हुँदा राेईरहेकै छन् नि !

हाेइन, मेराे गाेप्य प्रियसी राेलिन् । के रुन्थी नि ? म मरेकै पनि उसले थाहा पाउदिन । थाहा पाउँदा धेरै समय बितीसकेकाे हुनाले "राेउँ कि हाँसु" हुने छिन् ।

म आफै फेरि आफैलाई साेध्छु-- मरेपछि रुनेहरू किन चाहियाे ? अहिले बाँचेकाे बेला मलाई थाेरै हसाउनेहरू, मसँग थाेरै हाँस्नेहरू म मरेपछि धेरै रुनेहरूभन्दा असल छन् । तीनीहरूबारे पाे मैले साेच्नु पर्छ ! म मरेपछि धेरै रुनेहरू काे के काम ? अनि किन चाहियाे ?

... बेला न कुबेला बहकिने पापी मन !

२०७७ फागुन ९