(लघुकथा)
धाेकाे
सरण राई
रगत परिक्षण गर्ने लाइनमा उभिएकाे छु । माेबाइल फाेनकाे घण्टी बज्छ । बुहारीकाे रहेछ ।
"बिहानै बस आईहालेकाेले घरका कसैलाई नउठाई हिँडिहाले । सबैलाई भनिदिनु हाेला ।"
" हुन्छ । कहाँ पुग्याे?"
"लाहान...।"
छाेरा, बुहारी र पाँच वर्षकी नातिनी छाेराकाे जागिर काठमाडौंमा भएकाेले उतै बस्छन् । स्व.पिताका स्मृतिमा फलैचा बनाईसकेपछि हस्तान्तरण कार्यक्रममा आएका थिए। छुट्टी छैन भनेर छाेरा भाेलिपल्ट नै फर्की हाल्याे । दुई हप्ता बसेर आज बुहारी र नातिनी पनि फर्कदै छन् ।
याे दुई हप्तामा नातिनी मसित भर्खर झ्यामिन थालेकी हुन्छे
र म काेपा(बाजे) र नातिनी बालशुलभ खेल खेल्दा रमाउन थालेका हुन्छाैँ ।
अरू नातिनातिनीहरू त हुर्कि हाले । सानी नातिनीसँग धित मरुन्जेल खेल्ने धाेकाे पनि पुग्ला त ? आफैलाई साेध्छु ।
रक्तपरिक्षणले के देखाउला? मधुमेह-- क्रिटेनाइन, युरिया, पाेटासियम, साेडियम, ब्लडसुगर फास्टिङ पिपि इसिजी आदि अनेक अनेक । कैयाै कामहरू अधुरा छन् ,पूरा गर्न सकिएला ? कैयाै इच्छाहरू अधुरा रहेकै अवस्थामा ... झन् नयाँ पनि पलाईरहेका छन् ।
अब याे जीवनकाे के भराेसा ?
साना साना मनका धाेकाे पनि मनमै रहने भाे !
सबै इच्छा कसकाे पाे पुगेकाे हाेला र ...
किङ्ग मिडास सुनकाे सब चिज चाहन्थे र सुनकै पहाड र्थुपार्ने उनकाे धाेकाे जे छाेए पनि सुन बन्ने बरदान पाएर पूरा भयाे त ? बरदान पाएपछि दिनभर सबैचिज छाेए, सुन भयाे ।भाेकाएका उनले स्याउ लगायत खाना खान खाेज्दा ती पनि सुन भयाे । हतास निरास भाेकाे उनले सबैभन्दा बढि माया गरेकी आफ्नाे छाेरी अङ्गाल्दा छाेरी पनि सुन भई रे । खै कहाँ बरदान पाएर पनि मान्छेकाे धाेकाे पूरा हुँदाे रहेछ र ...
अधुराे इच्छा , अधुराे जीवन ! अधुराे धाेकाे !
No comments:
Post a Comment