पहिलाे चाेट

 

(लघुकथा)

पहिलाे चाेट

 

सरण राई

 

बखते बिहानै गाउँ आउनेजाने एकमात्र डुङ्गा तर्ने घाट पुगेकाे थियाे । धेरै बेर आफूलाई भन्दा बढि माया गरेकाे उजेलीलाई पर्खियाे । माझीले "उजेली त हिजाे नै लाहुरेसँग गईसकी" भनेकाे सुन्दा उसकाे हृदयमा पहिलाे चाेट परेकाे थियाे ।

ऊ रूदैँ फर्किरहेकाे बेला उजेलीकाे बहिनी जुनेलीले भनि -- "दिदीले भन्नु भनेकाेले भनिरहेकाे छु, दिदी र तपाईं सँगसँगै उठबस हिँडडुल गरे पनि तपाईंहरूकाे मिलन सम्भव छैन । केटिमान्छे छिट्टै ठूलाे हुने भएकाले केटिमान्छेलाई सहारा दिन सक्ने आफूभन्दा उमेर अनुभव आदिले परिपक्व पति चाहिन्छ । तपाईंलाई दिदी सुखी र खुशी देख्न चाहनुहुन्थ्याे , हतास निराश नभई सक्रियता, संयम र धैर्यसाथ जीवन पथमा बढिरहनुभयाे भने दिदीजस्ता कैयाै "उजेली"हरू भेट्नु हुने छ। समयलाई हुर्कन दिनुहाेस् रे ।"

ऊ सपनाबाट ब्युझेझै झल्यास्स हुन्छ ।

" हाे नि । मसँग के छ र ? अझै मैले धेरै पढ्नु छ र केही गर्नु छ। आफ्नाे खुट्टामा उभिए पछि मात्र... "

उसले पाएकाे पहिलाे चाेटमा मल्हम लाग्याे र पहिलाे पाठ सिक्याे -- पर्खन सक्नुपर्छ । उपयुक्त समय आउँछ ।

 

 ***

 

(परिमार्जन - २०२३ सेप्टेम्बर २० मा क्रमश: अवस्थामा छाेडेकाे लघुकथा आज २०८१असाेज ४मा पूरा गरियाे ।)

 

 

 

 

(लघुकथा) बाटाेमा भेटेकाे फूल

 

(लघुकथा)

बाटाेमा भेटेकाे फूल

 

सरण राई

 

मसित सबथाेक भएकाे बेला घर फर्कदा बाटाेमा खसेकाे एउटा फूल देखेँ । केटाकेटी उमेरमै पनि त्याे फूल मन परेकाे थियाे । उठाएँ । फुलमा अलिकति डाँठ थियाे । कतै जाग्छ कि ! गमलामा राेपेँ । जाग्याे , हुर्कियाे र फुल्याे ।

प्रसन्न भएर त्यसबाट सहस्राे बाेटहरू बनाएँ, कैयाैं बाडेँ पनि । समयकाे अविरल लामाे अन्तराल ...

नरिवल आफैले राेपेर खान पाइदैन- भन्थे । राेपेर फलाइयाे खाइयाे र त्यसकै दानाबाट अरू सात बाेट बिरुवा हुर्काएर फलाइयाे । छिमेकमा घरहरू थिएनन् । घरहरू बनेपछि अजङकाे अग्ला नरिवलका बाेटहरू, हावाहुरीले लडेर छिमेकका घर कम्पाउन्ड लडायाे भने फसाद । फल्दै गरेका बाेटहरू काटियाे । हरिया साना दानाहरू नरिवलका । नरिवलकाे पानी डायलाइसिस गराईरहेकी पत्नीले पनि अघाइन्जेल खाईन् । बिसाएर हप्ताको दुई पल्ट गरिरहेकाे डायलाइसिस तीन पल्ट गर्नु पर्ने भयाे । डायलाइसिस गर्दागर्दै तिनकाे देहान्त भयाे ।

समयकाे अविरल लामाे अन्तराल...

बाटाेमा भेटेर राेपेर हुर्काएकाे फुलकाे अहिले चिनाेबानाे केही छैन, मासियाे । बाटाेमा भेटियाे । राेपियाे । हुर्काईयाे । फुलाइयाे । मासियाे । क्षणभङ्गुर ।

जीवन-- बाटाेमा भेटिएकाे फूलजस्तै ।

अहिले छ । कहिलेसम्म रहन्छ ?!

२०८१ जेठ २८, धरान

 

(लघुकथा) मायाकाे राप

 

(लघुकथा)

मायाकाे राप

 

सरण राई

 

सधैंझैं लाेग्ने बिहानै प्रभाति हिँडाइमा गएकाे थियाे । फर्कदा झरि सिमसिमाउन थाल्याे । सिमसिमे झरिमा अलिअलि रुझ्दै ऊ हिँडिरह्याे । झरि झन् बढि दर्किन थाल्याे। ऊ अलिक बढि भिज्याे । झरि राेकिनकाे सट्टा झन बढि पर्न थाल्याे। भिजि त गइयाे, दगुरेर गए भने दस मिनटमा धर पुगिहाल्छु भनेर ऊ दगुर्नु थालेकाे थियाे । असिना पाे बर्सिन थाल्याे। अब भने ओत नलागि धर पाएन। असिना करीब पाँच मिनट पर्याे । असिना थामिए पछि दर्के झरिमा सर्वाङ्ग भिजेर घर पुग्याे ।

स्वास्नी छाता बाेकेर पर्खिरहेकी थिई । भनि -- " छाता लिएर लिन आउन लागेकी तर कता आउनु ? अल्मलिएर ... सब भिजेका लुगा जुत्ता माेजा बाहिरै खाेलेर मात्र काेठामा पस्नू । कार्पेट मैलिन्छ ।"

"लाेग्नेभन्दा कार्पेट प्याराे !" उसलाई झडङ्ग रीस उठ्याे ।

हिँउद याम , बेमाैसमकाे झरिमा रुझेर ऊ जाडाेले लगलग काम्दै नाङ्गै भएर काेठामा पस्याे । काम्दै साेफामा बस्याे। चिसाेजाडाेले दाँत कट्कटि बज्न थालेकाे थियाे। स्वास्नीले कम्बल उसकाे पूरा शरीर ढाक्ने गरी ओढाई । अलिक न्यानाे भयाे । उसलाई अधवैशे जिउँ निमाेनिया हुन्ङ कि डर लागि रहेकाे थियाे ।

यस्ताे बेला एक कप ताताे चियाखान पाए भन्ने ऊ साेचिरहेकाे बेला गिलास, थर्मस र ह्विस्किकाे बाेतल लिएर पत्नी आई ।

उसले रक्सि नखाओस् भनेर ह्विस्किकाे बाेटल पत्नीले लुकाई दिएकी थिई । उसले पनि रक्सि छाेड्न थालेकाे थियाे । टि टेबलमा गिलासमा ह्विस्कि राखेर थर्मसकाे ताताे पानी थाेरै मिसाएर " लु खानुहाेस् ! " भन्दै दिई ।

उसले लगलग काम्द‌ गरेकाे हातले गिलास उठायाे । एक चुस्कि खायाे ।

यति ठूलाे संसारमा मलाई माया गर्ने काेही एक जना त रहेछ ... उसकाे मन रापिएर आयाे । आँखा रसायाे , टलपल भयाे ।

 

२०८०/८/३/७ धरान

 

मायाप्रेम

 

(लघुकथा)

मायाप्रेम

 

सरण राई

 

नातिनीले क्यानाडा गएकी १५ दिनपछि भिडिओ कल गरीन् । "हाेमसिक नहुनु" भनेँ । सबैसित हेराहेर गर्दै कुरा गरीन् ।

यसै बेला हिउँजस्तै सेताे बेलायती छाउराे जसलाई तिनले नै हुर्काएकी र "स्नाे" नाम राखेकी कुकुरलाई पनि देखाएँ । तिनले स्नाे भनेर बाेलाइन् । बिचरा स्नाेले आफुलाई अति मायाप्रेम गर्ने नातिनीले बाेलाएकाे स्पष्ट सुनी ।

खुसीले उफ्री, भुकि । ध्राणशक्ति प्रयाेग गर्दै प्यारी नातिनीलाई खाेजी । झ्याल ढाेकाबाट चियाई । मायाप्रेमले विव्हल स्नाेले निकै बेर नातिनीलाई खाेजिरही ।

अन्तमा नातिनीलाई नभेट्दा तीनछक्क परेपनि नातिनीकाे मायालु आवाज स्नाेकाे हृदयमा गुञ्जीरह्याे ... !

 

 २०८० भदाै १३, धरान

 

अाश–कथा

 

cfz–syf

bGTosyf …KofG8f]/fsf] afs;Úaf6 lg:s]sf cg]sf}+ b'Mvsi6, /f]uef]skl5 cGtdf lg:s]sf] cfzf— x/ hLljtx¿sf afFRg] ;xf/f . emG8}emG8} ;ls;s]sf] d]/f] hLjgdf klg cfzfs} ;xf/fdf d klv{/x]sf] 5', klv{/x]5' === s], sf] / lsg <

yfxf 5}g . t/ klv{/x]sf] 5', klv{/x]5' . x/ If0f sf]xL d]/f] ;kgf k"/f ug{ cfpnf Û d]/f] Åboleq /ut, cfF;' / lkkn] u'h'lN6Psf] c;Xo lj5f]8sf 3fp s;}n] lgsf] kfnf{ Û km]l/ d ;'Gb/ /d0fLo km"nx¿l;t d':s'/fpg ;s"nfF Û

To:tf] If0f cfpb} xf]nf Û Nofpg] sf] xf]nf <

k|tLIff/t dnfO{ cfzf 5— Tof] cfpF5 Û

;fob Tof] c¿ geP/ cfˆg} sfn xf]nf . w}o{;fy To;nfO{ kv{g d2t ug]{ cfzf === cem} ldng x'g]5 eGg] anjfg cfzf Û cfzf gf}/ËL hLjgdf afFRg] ;xf/f ePsf] 5 .

afFRg' ;a}eGbf 7"nf] ;Demg]x¿ / PSnf]x¿sf cfz–syf xf] of] Û

sfn klv{/x]sfx¿sf clGtd sfnv08sf] cd/ syf klg xf] of] Û

cfz–syf .

@)&% r}t !$,

दृष्टि

 

(लघुकथा)

दृष्टि 

 

सरण राई 

 

किच्च दातले लाशलाई हदैसम्म कुरूप बनाएकाे छ ।दुनियालाई रुवायाे, शाेषण अत्याचार अनेकौं कुकर्म गर्याे ।खै के लिएर जाँदै छ ? थुक्क नाथेकाे घृणित जिन्दगी !

ऊ लाशलाई थुक्न चाहन्थ्याे तर शिष्टताका कारण थुकेन।

किच्च दात लास कति दयनिय देखिएकाे छ ।डर धाक र स्वार्थका कारण उसले जीवनभर सम्मान देखाएको मानिस निरीह लास भएकाे छ ।अब मान सम्मान केही गर्दिनँ । मुला अाडम्बरीलाई...!

अाडम्बरका लागि त्याे लाशलाई उसले ढाेगेकाे देखाउनु पर्थ्याे तर ऊ पनि लाशलाई ढाेग्दैन ।

 

२०७५ असाेज २८.सुमेरु अस्पताल

 

जानकारी

 

(लघुकथा)

जानकारी

 

सरण राई

 

"काेपा (बाजे) एउटा कालाे किराले मलाई टाेक्याे । त्याे किरा काेठामा आउनासाथ काेठै पूरा गनायाे । किरा विषालु त हाेइन ?",

"दबाई दल, अहिले टाेकेकाे दु:खिराखेकाे छ ?"

"छैन, तर मलाई शंका लागिरहेकाे छ, किरा बिषालु हाे कि !"

"कालाे बिच्छी त हाेइन। साङ्लेजस्ताे थियाे ?"

"अँ, अलिक सानाे थियाे ।"

याे सुनेपछि ७५वर्षिय मलाईआफुले जानेका गनाउने किराहरूबारे केलाउन थाल्छु । गनाउने किरा खेतबारीमा हुने गनाउने किराहरू ...नाम सम्झन सक्दिनँ । पुरानाे मेमाेरीजस्तै चाहिएकाे बेला ट्वाक्क नआउने ।

झट्का मगजमा लगाउछु बल्लबल्ल सम्झन्छु-- पधेँरा।

"पधेँरा हाे । गन्धे । गनाउछ तर बिषालु हुँदैन ।धानका पातहरू खाने पधेँरा.."

भनिसकेपछि साेच्छु -- आजभाेलिका शहरिया केटाकेटी , माेबाइल र नेटमा भुलिनेहरू ! आवश्यक जानकारी र अनुभवकाे कमि । पधेँरा भन्ने नाम सम्झन मलाई पनि हम्मेहम्मे परेकाे सम्झेर आफूबारे गम्न पुग्छु !

बाल्यकालमा पधेँरा मुठ्ठीमा लुकाएर साथीहरूलाई सुघाएकाे चकचक पनि सम्झिन पुग्छु ।

२०७९/३/१०

इन्द्रबहादुर राइ

आनन्दानुभूति

 

(लघुकथा)

आनन्दानुभूति

सरण राई

सञ्चारले जेलिएकाे विश्व ... कैयाै किलाेमिटर टाढा, हजाराै किलाेमिटर टाढा ,हिडेर त पुग्नै नसकिने, हवाईजहाजबाट पुग्न पनि दुई तीन दिन लाग्ने रे । पुगिएकाे छैन, पुग्ने आशा र लालसा पनि छैन । किनभने हवाईजहाज भाडा तिर्ने पैसा पनि छैन, भिषा पनि पाउँन सकिदैन । तर त्यहाँ पुगेका आफन्तहरूसँग इमाे, मेसेन्जर, भाइवरजस्ता (पैसा नलाग्ने )माध्यमबाट हेराहेर गर्दै कुरा गर्दा सँगसँगै भएजस्ताे भेटेजस्ताे लाग्छ । महँगा कहिल्यै चाख्न नपाएका रक्सि र खाने कुराहरू देखाएर "चियर्स" भन्छन् । आफूले पनि पानीकै गिलास भए पनि उचालेर चियर्स भन्नै पर्छ ।

छुट्टिका दिन त साथीभाइबहिनी र परिवारले घुमेकाे डुलेकाे रमणिय स्थलहरूकाे भिडिओ पठाई दिन्छन् । हेरेर पुगेजस्तै लाग्छ । आनन्दानुभूति हुन्छ । हप्तादिन गधाहाभन्दा बढि जाेतिएर केही घण्टा आनन्द लिएकाे भिडिओ, फाेटाहरू पठाएर स्वदेशमा रहेकाहरूलाई आफूले आनन्दै आनन्दमा जीवन गुजारीरहेकाे झझल्काे दिन खाेज्छन् ।

जेहाेस् उनीहरूसँग निशुल्क कुराकानी र हेराहेर गर्दा मन रमाउछ नै । परिवार केटाकेटीले पनि नमस्ते हाइहलाे गर्छन् ।

उनीहरूसँग यसरी कुराकानी भइसकेपछि सधैं मलाई लाग्छ अहिले जस्तै कति वर्ष सम्म कुराकानी गर्न पाईएला ।

१०/२०/३० /४०/५०...कतिसम्म ? १००वर्ष ? असम्भव ।

१००वर्षपछि मान्छेकाे आयु २००वर्ष हुन्छ रे वैज्ञानिक र स्वास्थ क्षेत्रमा हुने अभूतपुर्व प्रगतिले । १००वर्ष पछिकाे आफू नहुने समयकाे प्रगतिकाे के कुरा ! आफू नभएकाे संसारकाे के अर्थ !?

आनन्दानुभति गर्न पनि शरीर भएकाे आफू हुनुपर्ने रहेछ ।

अहिले आफू छु, जतिसम्म रहन्छु त्याे नै मेराे आफ्नाे हाे । आफू नै नरहे पछि के काे सुख दु:ख ... आनन्दानुभूति ?

"म आफू अहिले छु" सम्झेर खुसी हुन्छु । आफू भइन्जेलकाे संसार हाे, आफू नभएकाे संसारमा के काे आनन्दानुभूति ... !

२०७८ चैत १३,धरान

लेखक–अतिथि सरण राई, वरिष्ठ साहित्यकार

सन्देश

(लघुकथाा)

सन्देश

 

सरण राई 

 

भुँइ युवा थिएँ । सर्वाेच्च पुग्ने कसरी?

व्यक्ति हत्याकाे राजनीति पनि थियाे । समयकाे आवश्यकता थियाे कि ! लागियाे मनकाे आक्राेस असन्ताेष बाेकेर । कैयाैं मारिए, मरे । म भने जेल परेँ ।मलाई थुन्ने व्यवस्था ढल्छ ।

जेलमुक्त हुँदा पढ्ने लेख्ने सिक्ने उमेर बितिसकेकाे हुन्छ ।

मभित्र भएकाे गरिबी अयाेग्यता र हिनताग्रस्तताकाे बावजुद सर्वाेच्च मात्र देख्न थाल्छु ।

अनुकुल समय ! चुनाव जित्छु ।

महत्वाकाङ्क्षा सवाेच्च हुने-पुग्ने । म भन्दा अगाडिकाे सर्वाेच्चमा पुगेकाेले के के गरे ? मैले पनि अनुसरण गरेँ । एउटा गुन्डा झुन्ड, नक्कली आदर्श सिध्दान्तकाे कुरा सबसब गरेँ । अभाव थियाे पैसाकाे ।

पैसा आयाे अज्ञात स्राेतहरूबाट । पैसाकाे छेलाेखेलाे ! पैसाकाे खाेलाले म डान नेता भइसकेछु । युवा कालमा गरिबीकाे दुख भाेग्दा समान न्यायपूर्ण व्यवस्थाकाे सपना हरेक युवाहरूले झैँ मैले पनि देखेकाे थिएँ । डान नेता ! सबतिर सफलता ...सर्वाेच्च पुगेँ , सर्वाेच्च भएँ । देशकाे लागि केहि गर्न चाहे पनि केही गर्न नसक्ने म, मलाई त विदेशीले गुलाम बनाएर सर्वाेच्च बनाएका रहेछन् । म उनीहरूकै बाेली बाेल्छु, उनीहरुले भुक्न लगाए भुक्छु । आफ्नै देशवासीहरूलाई टाेक्छु ।

म हिराे, सुपरहिराे ! सर्वशक्तिशाली मलाई बनाईएकाे रहेछ देश बेच्न सक्ने ।

पाल्तु म ! देशकाे नक्सा काटेर छिमेकीले आफ्नाे नक्सामा मिसायाे । भुक्नै सकिनँ। बाेल्नै सकिनँ । संसदमै देश बेच्ने प्रस्ताव पास गर्न नसक्ने मेराे अवस्था ...

मुला काेराेना काेविद १९, पहिला जस्तै विदेश गएर उपचार गराउने इच्छा पुगेन । धन्न, पहिलाकाले बनाएकाे अस्पताल मलाई काम लाग्याे ।

देशवासीहरूका लागि कुनै अस्पताल बनाईनँ । असल शिक्षा संस्कार र असल राजनीतिकाे थालनी गरीनँ । गरेकाे भए याे संकटमा सबैलाई काम लाग्थ्याे । म आफैलाई पनि काम लाग्थ्याे ।

धेरै पल्ट अन्तरमनकाे पुकार मरेर मारेर धेरै पल्ट मरेकाे काेही छ ? भनेर खाेज्ने हाे भने ...

राष्ट्रघात गरेर म मरेँ, सिध्दान्तच्युत भएर म मरे, भ्रष्टाचारी भएर म मरेँ ... कति पटक मरेँ, मरेर सर्वाेच्च बनाईएकाे रहेछु ।

मरेर जति माथि सर्वाेच्च पुगे पनि मेरा काेही रहेनछन् । उनीहरूलाई मुलुक दिलाउन नसकेपछि उनीहरूका लागि पनि म बेकार भएछु । लाशकाे मित्र काे हुन्छ र ? सिनु भई गनाईरहेकाे म ... सर्वाेच्चमा सिनु !

सिनुलाई काेराेना नलागाेस भनेर पिपीइ, चस्मा पन्जा सेनिटाइजर सब सब दिलाएकाे छु । तर मलाई शंका लाग्छ मेरा भराैटेहरूले कमिसनका लागि ल्याएका यी बस्तुहरू पनि नक्कली हुन् कि !

सब सर्वसाधारण मरेभने जति नै माथि सर्वाेच्चमा रहे पनि सिनु म पनि तुरिने सकिने छु । याे दिव्य सन्देश काेराेना काेविद १९ ले सम्प्रेसन गरिरहेछ ।

भुँइमान्छेभन्दा माथि जतिसुकै सर्वाेच्चमा पुगे पनि भुँइमान्छे सर्वसाधारण आममान्छेसँगै मान्छेकाे अस्तित्व जीवन मरण गाँसिएकाे हुन्छ ।

अहिले म थाहा पाइरहेकाे छु ... भुँइमान्छे सर्वसाधारण आममान्छेभन्दा माथि कुनै सुरक्षित उचाइ हुँदैन छैन। भुँइमान्छे सर्वसाधारण आममान्छेकाे लागि जाे बाँच्छ उसले पटक पटक मर्नु पर्दैन ।

२०७६ वैशाख ३, धरान

https://chhinaamakhu.blogspot.com/2017/01/blog-post_24.html

(एक हरफका दुई लघुकथा ) १ अन्तिम सम्मान २ मृत्यु

 

(एक हरफका दुई लघुकथा )

१

अन्तिम सम्मान

 

सरण राई

 

..,जिउँदाहरू मलामी जान्छन् ।

नाैरङ्गी (एक सय एक लघुकथा)बाट

२

मृत्यु

 

सरण राई

...,काम बाँकी रहेन ।

२०७७ फागुन २२

अप्रकाशित "नाैरङ्गी-२:फुली" (१०२ लघुकथा)मा सङ्गृहित गरिने

विलयन

 

(लघुकथा)

विलयन

 

सरण राई

 

आाजसम्म छु । हाेइन अहिलेसम्म छु । भाेलि भन्दा नि भरैसम्म पनि सास फेरिरहेकाे हुन्छु कि हुँदिनँ ।

साेच्दै सडक काट्दै छु । आधुनिक आविष्कार रे, अवस्था अनुसार गुडने,उड्ने तैरिने गाडि-जहाज-पानीजहाजहरू सडक, आकास र समुद्रभरि !

परी चलचित्रकाझैँ सुनकाे अर्ध मुखाैटा लगाएकी युवती ड्याम्म मसित ठाेकिन्छे ।

ठाेकिनासाथ म तिनीभित्र विलयन हुन्छु ।

शरीर विसर्जन !

तिनी सायद तिनी नै थिइन् कि? साेच्नै पाइनँ ।

 

२०७७ फागुन १७

धाेकाे

 

(लघुकथा)

धाेकाे

 

सरण राई

 

रगत परिक्षण गर्ने लाइनमा उभिएकाे छु । माेबाइल फाेनकाे घण्टी बज्छ । बुहारीकाे रहेछ ।

"बिहानै बस आईहालेकाेले घरका कसैलाई नउठाई हिँडिहाले । सबैलाई भनिदिनु हाेला ।"

" हुन्छ । कहाँ पुग्याे?"

"लाहान...।"

छाेरा, बुहारी र पाँच वर्षकी नातिनी छाेराकाे जागिर काठमाडौंमा भएकाेले उतै बस्छन् । स्व.पिताका स्मृतिमा फलैचा बनाईसकेपछि हस्तान्तरण कार्यक्रममा आएका थिए। छुट्टी छैन भनेर छाेरा भाेलिपल्ट नै फर्की हाल्याे । दुई हप्ता बसेर आज बुहारी र नातिनी पनि फर्कदै छन् ।

याे दुई हप्तामा नातिनी मसित भर्खर झ्यामिन थालेकी हुन्छे

र म काेपा(बाजे) र नातिनी बालशुलभ खेल खेल्दा रमाउन थालेका हुन्छाैँ ।

अरू नातिनातिनीहरू त हुर्कि हाले । सानी नातिनीसँग धित मरुन्जेल खेल्ने धाेकाे पनि पुग्ला त ? आफैलाई साेध्छु ।

रक्तपरिक्षणले के देखाउला? मधुमेह-- क्रिटेनाइन, युरिया, पाेटासियम, साेडियम, ब्लडसुगर फास्टिङ पिपि इसिजी आदि अनेक अनेक । कैयाै कामहरू अधुरा छन् ,पूरा गर्न सकिएला ? कैयाै इच्छाहरू अधुरा रहेकै अवस्थामा ... झन् नयाँ पनि पलाईरहेका छन् ।

अब याे जीवनकाे के भराेसा ?

साना साना मनका धाेकाे पनि मनमै रहने भाे !

सबै इच्छा कसकाे पाे पुगेकाे हाेला र ...

किङ्ग मिडास सुनकाे सब चिज चाहन्थे र सुनकै पहाड र्थुपार्ने उनकाे धाेकाे जे छाेए पनि सुन बन्ने बरदान पाएर पूरा भयाे त ? बरदान पाएपछि दिनभर सबैचिज छाेए, सुन भयाे ।भाेकाएका उनले स्याउ लगायत खाना खान खाेज्दा ती पनि सुन भयाे । हतास निरास भाेकाे उनले सबैभन्दा बढि माया गरेकी आफ्नाे छाेरी अङ्गाल्दा छाेरी पनि सुन भई रे । खै कहाँ बरदान पाएर पनि मान्छेकाे धाेकाे पूरा हुँदाे रहेछ र ...

अधुराे इच्छा , अधुराे जीवन ! अधुराे धाेकाे !

२०७७ फागुन १२

https://chhinaamakhu.blogspot.com/2021/02/blog-post_13.html

बहकिने पापी मन

 

(लघुकथा)

बहकिने पापी मन

 

सरण राई

 

उमेरले डाँडा काट्न थालेपछि चाहिदाेभन्दा नचाहिदाे नै मनभित्र बढि तुलबुल हुन्छ कि ...

भविष्य सकिन लागेकाे हुन्छ र अवसान जजिक हुन थालेकाे अनुभूति चर्काे भएपछि आफ्नै मृत्युको कल्पना आउँन थाल्दाे रहेछ कि ...

म मर्दा काे बढि राेला ?

सबैभन्दा बढि रुन सक्ने बुढि त मास छर्न गई सकि ।

छाेराहरू ?

बुहारीहरू ?

दाजु भाइ पनि आफ्नाे त छैन । भएपनि दाजुभाइकाे खाेक्राे रुवाइ हुँदाे हाे ।

दिदी बहिनीहरू -- केही हदसम्म रुन्छन् हाेला ।

नातिनातिनीहरू -- अरू राेएभने रुन साथ देलान् ।

इष्टमित्र नरनाताहरूले रुनै किन पराे र !

यसरी हेर्दा त साँच्चै रुनेहरू त म काेही देख्दिनँ ।

म मरेपछि मेरा सन्तानजस्त‌ा मैले लेखेका किताबहरू राेलान् ।ती त अहिले म जिउँदै हुँदा पनि कुनामा थन्किएर पाठककाे हातमा पुग्न नपाएर राेईरहेकै छन् नि ! कसैले नपढ्ने हुँदा राेईरहेकै छन् नि !

हाेइन, मेराे गाेप्य प्रियसी राेलिन् । के रुन्थी नि ? म मरेकै पनि उसले थाहा पाउदिन । थाहा पाउँदा धेरै समय बितीसकेकाे हुनाले "राेउँ कि हाँसु" हुने छिन् ।

म आफै फेरि आफैलाई साेध्छु-- मरेपछि रुनेहरू किन चाहियाे ? अहिले बाँचेकाे बेला मलाई थाेरै हसाउनेहरू, मसँग थाेरै हाँस्नेहरू म मरेपछि धेरै रुनेहरूभन्दा असल छन् । तीनीहरूबारे पाे मैले साेच्नु पर्छ ! म मरेपछि धेरै रुनेहरू काे के काम ? अनि किन चाहियाे ?

... बेला न कुबेला बहकिने पापी मन !

२०७७ फागुन ९

अवस्थिति

 

(लघुकथा)

अवस्थिति 

 

 

सरण राई

 

 

झण्डै मरेकाे !

दिउँसाे बुहारीले चिया दिएर आफ्नाे काेठातिर गईहाली । चिया खाँदै माेबाईल हेर्न थालेँ । चिसाे हुन थालेकाे चिया स्वाट्ट पारेकाे । सासै फेर्न नसक्ने गरि सर्किएँ । जाेड जाेडले खाेक्दा घाेप्टिएर टेबुलमा ठाेक्किदा तीनचार चम्ची चिया मुखबाट चुहिए पछि अलिक सास फेर्न सकेँ तर अझै घ्यारघ्यार उउउ आवाज आउन थाल्याे । जाेड जाेडले खाेकी चलेकाे चलेकै छ । राम्ररी सास फेर्न सकेकाे छैन । सास राेकिएर मरिन्छ जस्ताे भईसक्याे । खाेकी चलिरहेकैकै थियाे । बल गरेर जाेडजाेडले खाेकेँ पछि केही बेरमा ठीक भएँ । ठीक नभएकाे भए त कसैले थाहा नपाई गईसक्थे !

झण्डै मरेकाे, मान्छे त यसरी पाे एक्लाे हुँदा मद्दत नपाई मर्दाे रहेछ ।

एउटा पाठ सिकेँ खाँदा अर्थाेक केही नगर्नु नसाेच्नु । मरेकाे भए पनि के भएर मरेँ अरुलाई थाहै हुँदैनथ्याे । जीवन कति अनिश्चित !

ठीक भएपछि कसैलाई भनिनँ । भन्नै पनि किन पर्याे र । बजारतिर ओखति किन्द‌ै एक फन्का मारेर फर्केँ ।

ठुलाे नातिनी र सानाे नाति मेराे काेठामा माेबाइलमा के के हेरिरहेका हुन्छन् । म आईपुग्नासाथ दुवैजना काेठा छाेडेर जान्छन् ।

जेनरेसन ग्याप । रुचि र हाम्राे अवस्थिति मिल्दैन ।

काेठामा प्रायजस्ताे म एक्लै हुन्छु । मलाई लाग्न थालेकाे छ परिवारमा मेराे प्रयाेजन र भूमिका के ? फाल्तु हुन थाले कि ! एक्लै भईरहने म कतिबेला खुसुक्कै जान सक्छु । दु:ख नपाई जान पाउँ - चाहन्छु । तर आफ्नाे वशमा छैन ।

म गईसके पछि भने मैले ओगटेर छाेडेकाे खाली काेठामा मेरा नातिनातिनाहरू भेला भएर माेबाइल हेर्ने ,गफ गर्ने गरिरहेका दृश्यहरू मेराे कल्पनामा झल्कन्छ । तर त्याे म कहाँ देख्न पाउछु र !

२०७७ फागुन ७

 

 

खाट बाकस

 

(लघुकथा)

खाट बाकस

 

सरण राई

 

मुटु चहर्यायाे, थुक निल्दा घुटुक्क भयाे ।

अहिले म भारती गाैतमकाे "अमेरिकामा आमा" पढ्दै छु , त्सस किताबकाे वाक्यांश हाे याे । क्नुत ह्याम्सन(Knut Hamsun)काे भनाई मुताबिक शब्दकाे गुप्त शक्ति यहाँ देखा परेकाे छ ।

पढ्दै जाँदा अर्को शब्द आउँछ - खाट बाकस !

याे एउटा शब्द मात्र हाे तर मलाई भावुक गहनतामा डुबाउन पर्याप्त हुन्छ ।

अहिले कहाँ खाट बाकस देख्न पाइन्छ र ! याे शब्दले मलाई तेह्र वर्षको उमेरकाे छिनामखु गाउँ पुर्याएकाेले पुस्तक पढ्न बन्द गर्छु । सम्झन थाल्छु त्यतिबेलाकाे मभन्दा नि पुरानाे खाट बाकस !

म जन्मेकाे गाउँमा तेह्र वर्षको उमेरसम्म मात्र बसेकाे हुँ । घरमा एउटा खाट बाकस थियाे । ध्वासाेले कालाे, बुट्टाहरू भएकाे । आधा ढकनि हटाए पछि बाकस । पुराना लुगा मालमत्ता राखेर ढकनी बन्द गरेपछि मान्छे सुत्ने खाट। त्यसैकाे आधुनिक अवतार हाेला आजभाेलि मालसामान राख्न मिल्ने पलङ ।

एउटा शब्द खाट बाकस-- आफैमा चित्र, चलचित्र भएर मेराे आँखा अगाडि देखा पर्छ । आजभाेलि विरल‌ै प्रयाेग हुने शब्द "खाट बाकस"ले मलाई बाल्य र केटाकेटी कालमा पुराउछ,

रमाइलाे सुमधुर !

२०७७ फागुन २

पराेपकार

 

(लघुकथा)

पराेपकार

 

सरण राई

 

"पराेपकार भन्नाले दु:खि, दरीद्रलाई दान, राेगीलाई सेवा, भाेकाेलाई भाेजनआदि बुझिन्थ्याेभने अहिले यसकाे परिधि र परिभाषा व्यापक भएकाे छ ।"

"कसरी ?"

" अहिले ...

राजनीतिमा- असल मान्छे छान्नु

समाजमा- नैतिकताकाे जगेर्ना गर्नु

विकासमा- सबैले समान हिस्सेदार बन्न सक्ने विकास हुनु

संस्कृतिमा- विश्व भाईचारा, समान व्यवहार, समानताकाे आचरण हुनु

सभ्यतामा- स
मान हैसियत र समान अवसरकाे अवस्था हुनु

मानवियताकाे क्षेत्रमा - विश्व भाईचारा र विश्व शान्ति कायम राख्नु

... आधुनिक विकसित उत्कृष्ट पराेपकारका सुन्दर रूपहरू हुन् । यसता पराेपकारहरूले मानिसहरू सदैव लाभावम्भित भईरहेका हुन्छन् । हाेइन र ?"

"हाे नि तर..."

" तर-सर हाेइन । यस्ताे पराेपकार आजकाे आवश्यकता हाे...!"

...

"जब विश्वकाे उन्नत्ति प्रगति विकास सबैकाे हितमा (कुनै एउटा झुण्ड ,समूह वा वर्गकाे लागि नभई) हुन थाल्छ ,सबैकाे समान उपकार हुन्छ । त्यस्ताे पराेपकारी व्यवस्था हर क्षेत्रमा आवश्यक छ । सबै मिलेर त्यस्ताे व्यवस्था बनाउनु पर्छ ।"

...

सबैकाे साेच उन्नत हुँदैछ, र ...

छलफल अझै जारी छ ।

२०७७ माघ ६